U domacoj poslovnoj praksi uobicajeno je ugovaranje valutne klauzule kao instrumenta zaštite od rizika promene deviznog kursa. Novcana obaveza, odnosno naknada za izvršeni promet dobara i usluga vezuje se za kurs strane valute (po pravilu za evro), a placanje se vrši po dinarskoj protivvrednosti po ugovorenom kursu koji važi na dan placanja.

Prema tome, ugovaranje vrednosti obaveza u Republici može se vršiti u devizama, s tim što se placanje i naplacivanje obavezno vrši u dinarima.

Ugovaranje valutne klauzule, po pravilu dovodi do odredenih efekata – pozitivnih ili negativnih. Pozitivan efekat za poverioca (dobavljaca) podrazumeva negativan efekat za dužnika (kupca) i obrnuto

6.3. Negativni efektni valutne klauzule dovode do smanjivanja poreske osnovice, ali samo pod uslovom da obveznik kome je izvršen promet ispravi odbitak prethodnog poreza i o tome pismeno obavesti isporucioca dobara i usluga.

7.1. Drugim recima, obaveze prema dobavljacima u inostranstvu kao i potraživanja od kupaca u inostranstvu iskazuje se u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan carinjenja prometa dobara i usluga (uvoz), odnosno na dan isporuke dobara i usluga (izvoz).

7.2. Realizacija prometa dobara i usluga sa inostranstvom (izmirenje obaveza prema ino dobavljacima i naplata potraživanja od ino kupaca) knjigovodstveno se tretiraju na isti nacin ali se iskazuju u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan realizacije odnosno knjiženja